او می خواست

می خواست برود ولی چیزی او را پایبند کرده بود.

می خواست بماند ولی چیزی او را به سوی خود میکشید.

می خواست بنویسد قلمی نداشت.

می خواست بایستد چیزی او را وادار به نشستن می کرد.

می خواست بگوید اما لبان خشکیده اش نمی گذاشتند .

می خواست بخندد ، تبسم در صورتش محو می شد.

می خواست بپرد اما آسمانش تنگ بود.

می خواست دست بزند و شادی کند ولی دستانش یاری نمی دادند.

می خواست نفس عمیقی بکشد و تمام اکسیژن های هوا را ببلعد اما چیزی راه تنفسش را بسته بود.

می خواست آواز سردهد نغمه اش به سکوت مبدل می شد.

می خواست اسبش را زین کند و به انتهای دشت بتازد اما نمی توانست.

می خواست پنجره کلبه اش را باز کند و از دیدن زیبایی ها لذت ببرد اما با این که پنجره با او فاصله ای نداشت این کار برایش غیرممکن بود.

می خواست بی پروا همه چیز را تجربه کند ولی دیگر فرصتی وجود نداشت.

می خواست پرنده زندانی در قفس را پرواز دهد ولی ناتوان بود.

می خواست گلی بچیند و به کسی که به او خیره شده بود بدهد اما دستش جلو نمی رفت.

می خواست به همه بگوید دوستشان دارد و عاشقشان است اما لبش گشوده نمی شد.

می خواست ستاره های آسمان را بشمارد و هنگام عبور شهاب آرزو کند که کاش روزهای رفته باز می گشتند ولی نمی توانست .

می خواست حداقل لبخندی به لب داشته باشد اما لبانش خشکیده بود ...

آخر او عکسی بود در قابی کهنه که توان هیچ کاری را نداشت.

یادش افتاد وقتی عکاس گفت : « بگو سیب » از دنیا گله نمی کرد ...

دلش میخواست اگر نمی تواند کاری بکند فقط بگوید : « سیب »

- - - - - - - - - - - - - - - -  

بزارین در آخر، وبلاگ یکی از بهترین دوستام ؛ مرضیه ؛ رو بهتون معرفی کنم

مطمئن هستم اگه بهش سر بزنین خیلی خوشحال میشه.

در ضمن وبلاگ جالبی داره